Sneeuwjacht
Als de sneeuw horizontaal aan je raam voorbij jaagt is er sprake van sneeuwjacht. En de kleine vlokjes, een soort poedersneeuw, dat noemen we dan jachtsneeuw.
Het is hartje winter en het is hartje pandemie en ik zit aan de kade en kijk naar buiten.
Met een muts, met daarover een capuchon is het nog wel te doen. Licht gebogen, met stramme benen om niet uit te glijden, bewegen enkele Hagenezen zich voort. Of op de fiets, een beetje wiebelend.
Er gebeurt weer eens wat. Lockdown, isolatie en avondklok. Mondkapje, anderhalve meter en handenwassen. Eenzaamheid, verveling en een gevoel van leegte.
Op tv hebben ze het over de elfstedentocht die misschien wel door kan gaan na 25 jaar. Maar dit jaar toch niet, ook niet in een bubbel voor uitverkoren maratonschaatsers. Kunnen we geen uitzondering maken? Kunnen we niet allemaal in ons eentje gaan schaatsen, dat mag toch?
Maar ook de hoop is leeg, de vraag is leeg. We zijn bijna verslagen, we zitten, we hangen, we liggen. Onze drive is weg, onze wil is gebroken.
Je moet je eerst kunnen vervelen voordat er weer wat nieuws kan ontstaan.
Ik ben wel benieuwd.
8 februari 2021
